Sibek biharé ye. Perde navber in. Çav li paceré, li ré dinhérin. Şewqa yekem ya royé, tev li heyecana xortek dibe. Teşqele li ber tetîk e. Dilşahîya ji bo heméza ku wé hinek paşé bidestkeve, ji ya té re ne.

Sibek biharé ye. Zarek ji dayîka xwe destûr distîne ji bo derkeve sûké. Hevalén wî li bendé ne. Mérek, nanek teze ya sibé sitandîye, çaya li bendé ye difikire. Jinek méré xwe réwî kirî ye, ji şaneşîné li çûyîna wî dinhére. Méré wé gava li erebé siwar dibe, jé re dest nake. Dilé jinik dişké, mérik pé nahise. Ji otobusek qîzek peya dibe. Dilşahîyek di çavén li ber paceré ne peyda dibe.   

Li meşén narîn yén bi gavén piçûk, nihérîn. Ji halén bizdonek û nazenîya wek yén xezalén ber néçîra, femkirin. Bi dengé lingén ku nérdewan hilpas dibe hisîn. Berîya lédana derî, heyecana di desté diréjî derî dibe de peyda bûye,  ji yé té re ne.

Destlédanén yekem, wek azadîyén yekem in. Şaş in. Gelo kalî biçe? Ji ké deré destpé bike? Çawa xwe bîne ziman, xwe çawa raber bike?.

Dawîya wé wek her car yén însanî ne. Bizdonekî û tirsonekî. Yekemî. Ji wé xerîbî. Şeré eşqé û tirsé. Tevlihevî. Pé re dilşahî. Reqsén biar yén bahî. Êşek biyanî. Û dawî, serketinî.

Yekemîni xerîbî ye. Xerîbîyek hovtî ye. Hovîtî haveyna eşqé ye. Her aşiq hovek e di nav golén hîsén xwe de. Her peyvek evînî, şiklé xewnek e ku raberé dilketî dibe. Ji bo yé nayé ji bîrkirin,  peyv û xewnén péşîn. Hey însan vedijén di van de, hey ev şax didin di dilan de.

Zeman dikişîya diçû ji ser wan. Nefsé wan ji halé xwe xweş bûn béguaman. Lé rihé wan? Rihé wan, di navbera hebûn û tunebûné, rastî û derewî yé bûn. Rihé wan di xewné wan, heye ku tené di xwezîyén wan de bûn.

Paşé zagon danîn navbera xwe. Sînorén  wé kifş kirin. Wateyén nû, yén bedew péşkeşî hev kirin. Peyv û sozén zexm ji parzûna rastîyan derbas kirin, sînor û wateyén xwe bi wan xemilandin. Îteat kirin ji hev re. Di tasek de av vexarin, li ser paldankek rûniştin.

Bihar e. Demsala herî bedew ya salé ye. Sibe ye. Waxté herî bedew ya rojé ye. Mîrov di waxté wiha de bi ajdayîna kulîlka dihise. Di waxté wihan de béhna nané teze ku jı firinekî té dihise. Béhna xalîya piştî barané di rojén wiha yén biharan de dişla dike mîrov. Ango bimefer e bextewarî û dilşahî, ger ku mîrov bikaribe bebe “yé/ya din.”

Piştî demek, édî waxté dawî yé bû. Waxté dawîya hevdîtin, ango dilşahîyé. Êdî giranîya valahîya cihétîyé xuya dikir. Li hember wé valahîyé şer, béîmkan bû. Jixwe şerek wisa, dibe sedema xwînkirina birînén hîcrana. Mîrova dixe amûrén stranén bişewat yén evînîyé.

Êdî waxté vegeré bû. Hevdîtin çawa destpé kiribû, cihétî jî wé wisa çébibûya. Desté ku diréjî derî dibû ewqas bi xwestek nebû. Dengé lingén ku ji nérdiwan peya dibe édî heyecan nedida. Ji meşén ku ber bi rawestgehé diçû, halén bizdonek, wek yén xezalén ber néçîra, nemabû. Êdî balkéşîya xwe winda kiribû dengé motorén wesayîtan, perdeyén navber û şewqa tava biharé.  Qelp aram bibû, jîrî ji beden çûbû. Her wekî bihar xilas bibû. Her wekî tav xeyîdîbû ji diné.

Paşé évar ket ser bajér, ew roj bi dawî bû.. Mîrovén westîyayî hatin malén xwe yén feqîr. Di malan de zarok, ne li ber xézefîlman, lé li ber rézefîlmén trajîk disenîn. Heye ku ji vî bû, zû mezin dibûn. Zarén ku bi tiştén piçûk dilşa dibûn, di destén bavén ku ji kar hatine de, dîyarîyén piçûk digerîyan, lé nedidîtin. Heye ku ji vî ye, hezîyé hîn nedibûn. Bi west û nebextewarîya bavan jî nedihisîyan. Ji ber ku tişté nû û cihéreng, bala zarokan dikşîne.

Di évara wé rojé de:

Sé heval, li dervayé bajér, li ser ré, di hunduré texsîk de sekinîne. Li hîvé dinhérîn, heyran dimînin ji bedewîya wé re. Di radyoya herémî de, stranek herémî dengé wan birî ye. Belé, bédeng in. Bédengî çiqas li wan dihat vé évaré, li vî bajéré, di bin hîvé de. Di hişé wan de celebîyén halén xerîb yén dinyayé, di dilan de lehîyén hîsan, pélén okyanûsan, xemén civakî hene. Lé bédeng in. Li ré dinhérîn. Ev réya, bajéra wan bi diné ve girédide. Dizanin ji ku deré destpé dike û wé heré ké deré.

Hinek paşé otomobîlek ji wan derbas bû. Mérek diajot. Li cem jinek hebû. Mérik mîntanek spî li xwe kiri ye, ji péşketinén nû re vekirî ye. Li ser jinik sakoyek şîn heye, dixwaze her tişt di ré ya xwe de be. Ji cîhek néz dihatin, ber bi cîhén dûr diçûn. Mérik meraq kir: Gelo ew xortén di ereba rawestî de bûn, çima sekinîbûn, çi difikirîn. Di neynika raçav de li wan nihérî.

Yek ji xortén di ereba rawestî de, dît ku xwezîya xwe li wî mériké mîntan spî tîne.Xwast ku dewsa wî de bûya. Bi réyén dûr û diréj keta. Biçûya, biçûya, her biçûya.  Yé din fikirî ku ji zû de derneketîye réwîtîyek dûr. Heyfa xwe anî. 

Lé şoféré mîntan spî, bi meraqa xwe ma. Yén din bi vî meraqé nehisîyan. Ne her sé xortén ku li paş ve man, ne jî jina wî yé kéleké, ku édî jé hez nedikir.

Baranek tenik dest bi barîné kir. Dîmena bedew ya hîvé nedîyar bibû. Tarî bû. 

Lambén Agirî’yé çima wiha çilmisî ne? Beré çétir bû ev bajér, ji niha…