İntab baskê başûr ya Agirî’yê ye. Seregol deşta herî bi bereket ya İntabê ye. Mîrze gundekî di navenda zikê Seregolê ye. Qehremanê mijara  me yê vê nivîsê jî Hesoyê Şerê ye û Heso xelqê Mîrze ye.

Hesoyê Şerê, her roj destê sibê, tirpana xwe dida ser milê xwe ji gund derdiket. Diçû dikete sînora, gîhayê sînora didrût. Sînorên zevîya, yên mêrga, hema bêje bes ku sînor be, çi der, kê der hebûya diçinî.

Wan çaxa gîhadirûn ti wek îro bû? Tirpankêş xwe didan ber hev, gelek cara serhonazan rêzan çêdikirin, didan pey hev, her yek wan wek şêrekî, mêrgan didan ber xwe û qira gîhê dianîn. Carna kilam digotên, tempo digirtin, li hev vedigerandin, gîhayên kesk yên deşta û devçema li ser hev de weldigerandin. Heta serhonaz gazî nedikir, nedisekînîn. Piştî gelek devên fireh ku li gîhê dixistin, serhonaz gazî dikir, digo; “ masaadd…”  Ew dem tirpan tev disekinîn, tirpankêş ji ber xwe xar derdixistin, devên tirpanan tûj dikirin. Di wê seknê de hinek ji wan firsed didîtin  cixare vêdixistin, hênekan av vedixwarin, hinekan xwîdana xwe paqiş dikirin. Lehzek şûnda serhonaz dîsa gazî dikirin, tirpankêşan tirpanên xwe hazir dikirin. Devên tirpanên xwe fireh diavîtin, koka gîhê ji erdê diqetandin, tozên tenik ji xwelîyê diqetandin.

Lê îro? Ka kê maye tirpankêş, ka ew serhonazên berê, ka Kuto, ka Elîcano, tew… Palên niha li ser motora sîwar dibin, kêrên makîna bi motoran ve girêdidin, dikevin nav mêrgên mezin, bi qasî dirûna sed mêrî, rojek du rojan da karên xwe li ser hev tînin.

Heso di xortanîya xwe de erebecîk baş bû. Çatîya erebên gîhê ji wî rindtir kêm pale datanîn. Ewan jî yên wek Ahmedê Elîxan, Mihemedê Evxenî, Elîyê Hecî Ahmed bûn. Pîşti waxta Heso hostatîya xwe dewrê kurê xwe kir. Miheme Sebrî kurê wî yê en mezin bû. Ew jî pìştî bavê xwe hostatîyek xweş dikir. Erebên wî weke qutîya bar dibûn. Gava ku ji dûr ve bixwîya kifş dikir, gundîyan digot “ev ereba filankesê ye.”

Heso bixwe, wek gelek gundîyên Seregolan hêsírê Gelîyê Zîlan bû. Wek tê zanîn, dema Serhildana Agirîyê dişkê, gelek gundî û ehlîyên Gelî, ji dewletê direvin tên li İntabê disitirin. Xalis Beg, gundên xwe yên Seregolan ji wan re vedike. Gelîyan tên li  Mîrze, Melehesen, Kêsa, Qereqûyê, Cemalverdî, Bedo, Hacîbotî, Haciûsif û li gelek gundên din de cîwar dibin, hema bêje dibin ehlê wan deran. 

Ev  koçberên Gelîyê Zîlan, her çiqas wek ehlîyên Întabê dihatin qebûlkirin jî, lê milkên wan, mêrg û zevîyén wan li wan gundên Seregolan de tune bûn. Îdara wan bi alîkarî û lihevanîna beg û axelerên heremê pêk dihat. Begên heremê, ji milkên xwe parçên piçûk yên zevî û mêrgan didan wan. Ewan jî, li hemberê van dayînan, ji began re gelek cara bê pere kar û barên  cotkarî û rêncberîyê dikirin.

Heso yê qehremanê mijara me jî yek ji wan bû. Wekî min li jor jî behs kir, her rojê Xwedê, destê sibê, tirpana gîhê hildida ser milê xwe berê xwe dida sînorên zevî û mêrgan. Heso, ji ber ku zehf tariş xwedî dikir, mêrga di destê wî de têra tarişê wî nedikir. Ji boyê ew jî, di demsalên gîhadirûnê de, berîya mêrga xwe, devê tirpana xwe li gîhayê sînora dida û berîya her kesî lêvên zevî û mêrga rût dikir.

Lê cûdayîya Heso ji dervayê van tişta bû. Ew taybetîya ku tesîr li zartîya me kirîye tiştek din bû. Heso her sibe ku ji gund derdiket diçû dikete sînora, heta danê nîvro dixebitî. Piştî nîvro jî diçû mêrga xwe. Mêrga wî li jêra Kevirê Kilsê bû.

Gîhayên mêrgên ber Kevirê Kilsê tenik dibûn. Ji ber ku waxtekî li wan dera, bi wan kevira kirêc çêdikirin. Gundîyên Seregolan, çel dikolan, hewz çêdikirin, tijî av dikirin. Paşê ava nav hewzê dikelandin û kevirin kilsê diavîtin nav ava kelyayî. Her wiha kevir dikelîyan û dihelîyan. Bi vî qaydî kirêç bi dest dixistin. Lê ew avên bi kirêç ji ber ku dirêjîyan, dikişîyan nav mêrga, di hinek cîhan de gîhê dişewitandin. Wan cîhê şewitî de gîha êdî hêşîn nedibûn.