Di Kîjan Demsalê de Miribûm Danê şevê bû, Sûkek tarî bûm Rêhevalê peyarêyabûm. Merivek winda bibû Gava ji baranê direvî Di tenêtîya xwe de. Min jî stêrk kom dikir ji şevê. Wek xewnek ku ketibe nava tarîyê. Min nizanibû ez çend demsal bûm. Alîyek min tayê biharê, Alîyek min mirarên çivîkan  bû. Porên min, serpêhatîhên […]

Çîyayê Şengalê Were em li destê hev bigrin Berbi çîyayê Şengalê herin Çadira li ser çîyayê dayinin Bibin bi hevre çînarê hevdû.   Şengal gunehe bi tenê maye Dilê milet di birîn de maye Kolanên Şengalê xirab bûye Avên kaniya jî şêlû bûne.   Were em li destên hev bigrin Berbi çîyayê Şengalê herin Bayê

Bilûra Min Bilûra mina şîrînTu di sariya sibehêû hingûra êvarê dehevalê bêhevalan,destebirayê şivan û dilketiyan î.Dengê tehêstirên dilên xemgiran,silava ji hev veqetiyan,girîn û zarîna dilketiyantîne bîra min.Bilûra min tu yî,xemrevîna terkeserên dinyayê! Dengê bilûra min,çiya û zozanên bilind,kaniyên bi gul û rihan dorgirtî,guhê şikeft û serê zinaranguhdarên te ne!Û sira bayê xerbîte di nav pelên

Bi Şanazî Li Dinyayê Dinhêrim Ji ber ku ala dijrabûnê ye qulinca di kelpika min de daçikandî, ji ber ku ez hirsê û îmanê li xercê xwe dixim û li xemê û li rûyên çilmisî yên karkeran, harharîyên serê çîyan dipeke ji min.   Ji ber rika ku min bi alava xwe ve riprast girtî

Baran Li Moskovayê Baran Li Moskovayê Ewra birq veda, mînanî ewra, Baranê ewr pelkirin, rijîya Ez neçûma hundur, Bûme av li derva, Li min dinhêrin, ca li bêhişa… Li dilê min de sorgul vebûne Ev ezman şîîra Tyûtçev dixwîne… Çerkezê Reş

Ax Ax Zaroktîya min Ax ax Zaroktîya me çiqas zu derbaz bû Hop û Hovag Çend qonax rê Meta min Hespê we yê enî bêş Durva hîna tê ber çavên min Dema bê wext dima Derdiket ser Gaza Hopê Dûrbîn di desta Durva sêrî me dikir Digot  Ax Hovag Mala bave min Bihişta şîrîn Çend

Sîyabend û Xecê Şivan Perwer, melûm e, hunermedé herî mezin û bin av û deng ya Kurda ye. Ne hewce ye ku em li ser giranbihatîya hunera wî bisenin. Bé guman dengbêjé evînê, evîna ye. Evîna wî ê herî mezin welat e, welatparêzî ye. Lê ew di hunera xwe de gelek cara li ser birîna

Mîha Kulek Hebû tunebû, kes ji Xwedê mezintir nebû. Di zemanên  berê de gava ku serma dihat, koçeran konên xwe radikirin, malên xwe top dikirin, diçûn deştê. Dîsa di demek wisa de koçer tev tevdîra xwe dikin û bi rê dikevin. Şênî dinhêrin, malek ji wan, ji ber ku mîhek wanê kulek nikare bimeşe heye,

Mamed Axa û Bekir Beg Sibe ye. Bekir Beg radibe, ji xwe re dike dilezîne, kaxizekî dinvîse, li ser Mamed Axa de dişîne. Dibê; “Lawo, min bihîstîye bavê te mirî ye, xwûşka te Gewrê êtîm maye, bixemilîne ji min re bişîne. Eger dişînî bişîne, eger neşînî sibê li Girê Tirbûşê, li Newala Dizika, li serê

Kêzika Tebaxê û Mûristang Kêzika tebaxê, di rojên dirêj yên havînê de hema wisa li sazê dixist û kilam digot. Qet nedixebitî, ji bo zivistanê ti tevbîrek nedidît. Lê mûristang zehf biaqil û jîrek bû. Di her rojên dirêj yên havînê de, sibê heta êvarê dixebitî û ji bo zivistanê tevdîrek zexm  didît. Rojên germ